Προσοχή: Είναι δικό μου πρόβλημα;
Τα παιδιά συχνά χαρακτηρίζονται ως υπερκινητικά, φασαριόζικα, αφηρημένα, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα μπορεί να είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε και διαχειριζόμαστε τις πρακτικές. |
Ο καλύτερος τρόπος για να δουλέψουμε με τα παιδιά είναι να δουλέψουμε πρώτα με τον εαυτό μας.
Μερικές φορές οι προπονητές έχουν ομάδες παιδιών που είναι φασαριόζικα, αφηρημένα, που χάνουν γρήγορα τη συγκέντρωσή τους και κάνουν λάθος στις εργασίες. Στο γήπεδο, ο προπονητής πρέπει να επαναλάβει τι πρέπει να κάνει πολλές φορές και πρέπει να επανακτήσει την προσοχή της ομάδας ξανά και ξανά. Τι γίνεται όμως αν το πρόβλημα είστε εσείς;!
Ακούτε ποτέ τις δικές σας εξηγήσεις; Ακούτε τι λέτε; Έχετε σκεφτεί ποτέ αν τα αιτήματά σας είναι επαρκή για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα;
- Μερικές φορές ξεχνάμε ότι εκπαιδεύουμε παιδιά και θέτουμε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες. Μιλάμε "γλώσσα των ενηλίκων", χρησιμοποιούμε μεταφορές ή αφηρημένες έννοιες που είναι πολύ δύσκολες για αυτά. Δεν είμαστε αρκετά σαφείς. Αυτό εξαρτάται από εμάς, όχι από εκείνα. Τα όριά τους είναι φυσιολογικά και νευρολογικά (το παιδί μπορεί να σκεφτεί ως ενήλικας μόνο μετά τα 12 έτη).
- Μερικές φορές μιλάμε πάρα πολύ και για πολύ ώρα και ξεχνάμε ότι η προσοχή των νέων χάνεται πολύ πιο γρήγορα από τη δική μας.
- Μερικές φορές προτείνουμε ασκήσεις που προκαλούν ακόμη και τους πιο δραστήριους παίκτες: βαρετές, επαναλαμβανόμενες ασκήσεις με τον ίδιο εξοπλισμό τοποθετημένο πάντα στην ίδια θέση... Πώς μπορεί κανείς να παραμείνει συγκεντρωμένος χωρίς νέα ερεθίσματα και ιδέες;