Να κάνεις λάθος ως παιδί... όχι να κάνεις λάθος ως ενήλικας!
Στόχος
|
Βλέπουμε πόσο κρίσιμο είναι να δημιουργηθούν ευκαιρίες και πλαίσια όπου οι νεαροί ποδοσφαιριστές έχουν την ευκαιρία να βιώσουν αρνητικές εμπειρίες και αποτυχίες τις οποίες μπορούν να μάθουν να ξεπερνούν και να διαχειρίζονται ιδιαίτερα σε συναισθηματικό κα |
Παιδιά με πολύ καλούς βαθμούς στο σχολείο, άριστοι αθλητές, ταλαντούχοι νέοι, νεαροί ενήλικες που δεν έχουν βιώσει ποτέ την αποτυχία. Από την άλλη πλευρά, γονείς και προπονητές που καμαρώνουν για αυτά τα παιδιά που φαίνεται να έχουν ένα πλεονέκτημα, που δεν δίνουν κανένα πρόβλημα "δώστε του την μπάλα και σου λύνει το παιχνίδι ... είναι πάντα στα βιβλία ... είναι ο καλύτερος ... στο γήπεδο προσπαθεί πάντα σκληρά και δεν ενοχλεί ποτέ ...".
Σίγουρα η παρουσία τέτοιων παιδιών στο πεδίο διευκολύνει τη δουλειά, τουλάχιστον στη διαχείριση, και μπορεί να προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Μακροπρόθεσμα όμως, ποια δυναμική μπορεί να δημιουργηθεί;
ΚΆΝΟΝΤΑΣ ΛΆΘΗ ΜΑΘΑΊΝΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΟ ΒΛΈΜΜΑ ΣΤΡΑΜΜΈΝΟ ΣΤΟ ΜΈΛΛΟΝ
Όταν έχουμε το καθήκον να εκπαιδεύουμε και να ανατρέφουμε νέους ανθρώπους, πρέπει πάντα να βλέπουμε το μέλλον. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, το μέλλον είναι το εγγύς .
Τι συμβαίνει σε αυτά τα "αλάνθαστα" παιδιά (ποτέ ένας κακός βαθμός, μια σημείωση, ένας πάγκος, ποτέ ένα καθοριστικό λάθος για την ομάδα...) όταν εισέρχονται στην εφηβεία και βιώνουν για πρώτη φορά την αποτυχία;Μιλάμε για την εφηβεία επειδή αυτή είναι η περίοδος όπου είναι πιο εύκολο και φυσικό να κάνεις λάθη, και ακόμη και αυτοί οι μικροί σούπερ ήρωες κάνουν λάθη αργά ή γρήγορα. Συνήθως αυτό συμβαίνει στην εφηβεία για διάφορους λόγους: το σχολείο γίνεται αντικειμενικά πιο απαιτητικό, σε κάθε παιδί συμβαίνουν σωματικές, βιολογικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές αλλαγές και ανισορροπίες, οπότε και η απόδοση, οποιασδήποτε τάξης, υφίσταται αλλαγές ή σταματά.
Αν οι νέοι δεν είναι προετοιμασμένοι γι' αυτό και κυρίως αν δεν έχουν εκπαιδευτεί για την αποτυχία, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι σημαντικές σε πολλά μέτωπα:
- αίσθημα ανεπάρκειας
- μειωμένη αυτοεκτίμηση
- ανικανότητα αντίδρασης σε περίπτωση λάθους
- φόβος για την κρίση των άλλων
- κίνδυνος ανάπτυξης αγχωδών καταστάσεων
- μειωμένη διάθεση
Κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τη δραστηριότητα με τη λανθασμένη πεποίθηση ότι κάνουν λάθος ή, από την αντίθετη πλευρά, μπορεί να επιλέξουν να αλλάξουν δραστηριότητα ή δομή αποδίδοντας την αιτία της αποτυχίας τους στον έξω κόσμο, επειδή δεν μπορούν να δεχτούν την ιδέα ότι το πρόβλημα είναι δικό τους. Μερικές φορές είναι οι γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να αλλάξουν σχολείο, άθλημα, κοινωνία επειδή θέλουν να τα προστατεύσουν. Στην πραγματικότητα απλώς προωθούν ένα πρόβλημα που τα παιδιά τους θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αργά ή γρήγορα.
Όταν λοιπόν λέω να τους κάνουμε να αποτύχουν, εννοώ να δημιουργήσουμε πραγματικές περιπτώσεις όπου γνωρίζουμε ότι θα βιώσουν την αποτυχία: ιδιαίτερα απαιτητικές ασκήσεις πάνω από τις δυνατότητές τους, να τους βάλουμε να παίξουν σε διαφορετικούς ρόλους, να τους αφήσουμε στον πάγκο, να είμαστε ξεκάθαροι ότι ο στόχος που πρέπει στη συνέχεια να επιτύχουμε είναι να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν το αίσθημα απογοήτευσης ή αποτυχίας που μπορεί να νιώσουν. Οι τεχνικοί στόχοι, όπως έχουμε πει πολλές φορές, είναι δευτερεύοντες σε σχέση με τους νεότερους και μπορούν στη συνέχεια να επιτευχθούν μόνο όταν οι νεαροί αθλητές έχουν δουλέψει πάνω στον εαυτό τους.
Καθήκον μας είναι να εξομαλύνουμε την αποτυχία μέσα από παραδείγματα σπουδαίων αθλητών που "έπεσαν" αλλά μπόρεσαν και θέλησαν να ξανασηκωθούν, να τους κάνουμε να καταλάβουν ότι είναι μέρος μιας φυσικής διαδικασίας ανάπτυξης και μάθησης, να κάνουμε αυτο-ανοίγματα στα οποία θα εξιστορούμε τις αποτυχίες μας που μας οδήγησαν σε σημαντικά επιτεύγματα, να τους δείξουμε πώς άλλοι συνάδελφοι κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και τις αναποδιές. Είναι σημαντικό να τα προετοιμάσουμε για αυτό το ενδεχόμενο, γιατί έτσι θα τους είναι πιο εύκολο να το αντιμετωπίσουν, τονίζοντας ότι η εξαίρεση (και η ουτοπία) είναι να μην αποτύχουμε ποτέ.
Φωτογραφία από: Caleb Roenigk (Flickr), Cpl. Unique B. Roberts, Pezibear
